Katechizm Kościoła Katolickiego (1422-1532)

 

KKK 1422 "Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu, grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą".

 

Jest to sakrament, w którym Pan Jezus przez posługę kapłana odpuszcza nam grzechy po chrzcie św. popełnione.

 

Pan Jezus ustanowił ten sakrament w dniu swojego zmartwychwstania, gdy wieczorem mimo drzwi zamkniętych w Wieczerniku stanął przed Apostołami i wypowiedział do nich słowa: „Weźmijcie Ducha Świętego, którym grzechy odpuścicie są im odpuszczone, a którym grzechy zatrzymacie są im zatrzymane” (J 20, 22-23). Dziś każdy kapłan, na mocy otrzymanych święceń i jurysdykcji ma władzę odpuszczania grzechów. Odpuszczenie grzechów w Sakramencie Pokuty nazywamy rozgrzeszeniem.

 

Pomocą w owocnym przeżyciu sakramentu pokuty jest spełnienie

pięciu warunków dobrej spowiedzi:

 

– rachunek sumienia

– żal za grzechy

– mocne postanowienie poprawy

– szczera spowiedź

– zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu

 

Rachunek sumienia jest to przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej ważnej spowiedzi św. Przy grzechach ciężkich koniecznie należy sobie przypomnieć ich liczbę i okoliczności zmieniające ciężar gatunkowy grzechów.

 

Żal za grzechy jest to ból i smutek w duszy człowieka z tego powodu, że naszymi grzechami obraziliśmy kochającego nas Boga. Żal za grzechy może być doskonały – z miłości do Boga, lub wystarczający (niedoskonały) – z bojaźni przed karą piekła.

 

Mocne postanowienie poprawy jest to obietnica złożona Panu Bogu, że będziemy unikać każdego grzechu i wszelkich okazji do grzechu. Robiąc postanowienie poprawy musimy obmyślić dokładny plan, w jaki sposób będziemy pracować nad sobą, by nie wrócić do popełnionych grzechów.

 

Szczera spowiedź jest to wyznanie grzechów w konfesjonale przed kapłanem w celu otrzymania rozgrzeszenia. Wyznajemy wszystkie grzechy, a w szczególności grzechy ciężkie i najczęściej powtarzające się, oraz grzech lekkie.

 

Formuła spowiedzi:

 

PENITENT (osoba spowiadająca się): Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.
KAPŁAN: Na wieki wieków. Amen.
PENITENT czyniąc znak krzyża mówi: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.
KAPŁAN w tym samym czasie robi nad penitentem znak krzyża i może zachęcić do ufności w miłosierdzie Boże, na przykład, następującymi słowami: Bóg niech będzie w twoim sercu, abyś skruszony w duchu wyznał swoje grzechy.
PENITENT: Rozpoczynając wyznanie grzechów mówi: Jestem (może krótko przedstawić swój stan życia) Ostatni raz u spowiedzi świętej byłem: tydzień, miesiąc, lata temu ….. . Żadnego grzechu nie zapomniałem ani nie zataiłem, zadaną pokutę wypełniłem. Obraziłem Pana Boga następującymi grzechami: Wylicza grzechy, a przy ciężkich podaję liczbę i okoliczności. Na zakończenie mówi: więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie szczerze żałuję, postanawiam poprawę, proszę o naukę, pokutę i rozgrzeszenie.

Następnie KAPŁAN udziela nauki odnosząc się do wyznanych grzechów, ewentualnie zadaje pytania, które mają rozwiać wątpliwości, następnie zachęca penitenta do okazania żalu. Udzielając rozgrzeszenia kapłan wypowiada słowa:

Bóg Ojciec Miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą, przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju, przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam Tobie grzechy, w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego.

PENITENT: Amen. W czasie udzielania rozgrzeszenia bije się w piersi mówiąc cicho: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu (Łk 18,13).

Po udzielaniu rozgrzeszenia i zadaniu pokuty, kapłan może zwrócić się do penitenta następująco:
KAPŁAN: Wysławiajmy Pana bo jest dobry.
PENITENT: A jego miłosierdzie trwa na wieki.
KAPŁAN: Pan odpuścił tobie grzechy. Idź w pokoju.
PENITENT: Bóg zapłać.

Kapłan puka w konfesjonał i wtedy można odejść.

Zadośćuczynienie Panu Bogu polega na wynagrodzeniu Panu Bogu za popełnione grzechy przez odprawienie nałożonej przez kapłana pokuty. Pokuta musi być odprawiona taka jaka została nałożona przez kapłana i w czasie jaki określił kapłan. Jeśli kapłan nie określił czasu, należy ją odprawić zaraz po spowiedzi św. W przypadku zapomnienia pokuty należy samemu nałożyć sobie pokutę, a przy następnej spowiedzi wyznać, że taki fakt miał miejsce.

 

Zadośćuczynienie bliźniemu polega na naprawieniu wyrządzonej mu krzywdy. Krzywda wyrządzona bliźniemu na mieniu lub na sławie musi być naprawiona. Jest to konieczny warunek do odpuszczenia grzechów.

Czy istnieje możliwość odmowy rozgrzeszenia?

 

Tak. Każdy wierzący choć nieraz bardzo się stara by być dobrym, jednak upada, bo słaba i grzeszna jest nasza ludzka natura. Dlatego Pan Jezus ustanowił dla nas Sakrament Pokuty, byśmy powstawali z naszych słabości i korzystali z łaski przebaczenia. Dopóki człowiek żyje, wszystko może zmienić w swoim życiu i nawet w ostatniej chwili naszego życia Pan Bóg jest gotów wszystko nam przebaczyć, jeśli tylko z wiarą, ufnością i żalem do Niego się zwrócimy. Aby otrzymać rozgrzeszenie, czyli odpuszczenie grzechów musimy mieć wewnętrzną dyspozycję przyjęcia rozgrzeszenia, która wyraża się w sumiennym wypełnieniu wszystkich warunków dobrej spowiedzi. Jeśli jej zabraknie, nie można udzielić rozgrzeszenia.

 

Kiedy odmawia się rozgrzeszenia?

 

Rozgrzeszenia odmawia się, kiedy Penitent nie spełnia któregoś z istotnych warunków dobrej spowiedzi, np. nie żałuje za grzechy, nie ma chęci zmiany swojego dotychczasowego życia, a więc chęci poprawy i usunięcia przeszkody uniemożliwiającej udzielenie rozgrzeszenia, oraz nie ma ochoty zadośćuczynienia za popełnione grzechy i naprawienia wyrządzonej krzywdy. Najczęściej są to sytuacje, gdy ktoś trwa w nieustannej nienawiści do kogoś i nie chce tego zmienić, żyje w niesakramentalnym związku małżeńskim tzn.: w wolnym związku, (częste dzisiaj wspólne zamieszkiwanie chłopaka i dziewczyny, bo tak jest taniej), w związku cywilnym, w konkubinacie, w związku „na próbę”, w związku homoseksualnym z trwałym pożyciem na wzór małżonków, ze wspólnym zamieszkaniem, a nawet bez niego, a także, gdy ktoś jest publicznym gorszycielem i nie ma ochoty tego zmienić.

 

Przykazanie Kościelne nakłada na każdego wierzącego obowiązek przynajmniej jednej spowiedzi św. w ciągu roku, by wypełnić tzw. minimum bycia człowiekiem wierzącym. Jednak, by móc prowadzić życie prawdziwie chrześcijańskie i przeżywać je w łasce uświęcającej należałoby przystępować do spowiedzi św. przynajmniej raz na miesiąc np. w pierwszy piątek każdego miesiąca, by żyjąc w łasce uświęcającej zasługiwać sobie na niebo, bo czyn zasługujący na niebo, to każdy dobry czyn spełniony przez nas, gdy jesteśmy w stanie łaski uświęcającej.

 

Opracowane na podstawie:

http://parafia.zakliczyn.pl/sakrament-pokuty-i-pojednania-2/

W naszej parafii:

 

Okazja do spowiedzi św. jest przed każdą Mszą św. w tygodniu oraz w niedzielę.

Dodatkowa okazja to spowiedź święta z okazji I piątku miesiąca – od godz. 17.30.

W czasie Adwentu i Wielkiego Postu organizowany jest dzień spowiedzi św. dla całej parafii z udziałem zaproszonych księży z innych parafii. (Zawieszone z powodu ograniczeń epidemicznych)